Değişik hayatların ortak metniyiz biz..
Kaybedenler takımının en önünde kosanlardan... Hanı ne yaparsa yapsın sırtı düzleşemeyenlerden , hüzün adet olmuş mecalsiz bedenlere... Ne yapmalı, ne etmeli de ufak bir gülücük yerleştirmeli asılmaktan yaşlanmış yorgun yüzlerimize..
Sonbaharın son yaprakları gibi düştük... Tek Tek , Renk Renk... Kimse görmedi... Gören sevmedi.. Hiçlik gibi yok olduk ayaklar altında... Gelen bastı ... Giden bastı.
İlk baharımız olmadı bizim hiç... Tekrar açamadık renk renk, parıl parıl... Açamadık işte ... Hangi yaprak kabul ederdi ki zaten düşeceğini bilerek açmayı... Bizde kabul etmedik... Edemedik... Yağmurlar yağdı , İnsanlar bastı geçti... Ve toprak bizi kabul etti sonunda...
Kaybeden olmanın acısını kim anlayabilir ki ? Kim bilebilir ki nefes alırken verememeyi... Zor be dostum...
Yaprak olup çamura bulandıysan ya yok olursun .... Yada HİÇ...
Kim bilir belki bir gün yılbaşı ağacına komşu olur da , mutluluk oyununu daha iyi oynayabiliriz...
Olamaz mı ?
