Her İnsanın Bir Yarası Vardır .. Ben Secmedim Oğlun Olmayı Üzgünüm..
Her insanın bir yarası
vardır; Kimi aşk , Kimi ölüm yuzunden eksik kalmıştır.. Bense ne aşka ne ölüme
boyun egdim , yenildigim sadece babamdi...
Anlaticagim konu çok
eskilere dayanıyor hayatımin tek trajik kısmı aslında ...
11 yasindaydim babamla
sorunlar yaşamaya başladığımda , çocuğum diyip babama hak verdiğim bir dönemdi,
babalar sevgi göstermez ama severler diye düşündüğüm zamanlardi , cocuksunya
daha kirlenmemis düşüncelerin, duyguların... Ergenlik dönemine kadar çok şiddetli sorunlar yaşadık; evi terkedislerim şiddet dolu
kavgalarimiz , annemin köprü görevi görmesi ... Molası bol bir savaş gibiydi
hayatimiz ..
Yaşım 17 olduğunda artık
hayat daha çekilmez olmuştu benim için, babamın varlığı ama yanımda olmayışı
koca bir yük gibi bindi hergeçen gün omuzlarima... Artık kopmaya başlamıştı
birşeyler bu apaçık ortadaydi , ergenlik diyip fazla buyuttugumu düşündüğüm bir
dönem oldu bu dönem de benim için , duygularım artık eskisi kadar temiz değil
ama pislenmemistide , hala umudum vardı çünkü ...
Ve artik adam olucaktim
,askerlik gelip çatmisti... Emindim... babam gelecek ve bana sahip cikicakti
askerdeyken , kolum bacağım olucakti... Ne mi oldu ?
Ne yazıkki yine olmadi ...
Herkesin babası yanindayken benim babam gene hayatına sitem edip içmeye devam
etti... Olmadi, kalelerim yıkılmıştı ... Onca insan ailesiyle konuşurken ben
sadece kitaplarima dost oldum, acimi kelimerde unutmayi denedim , sağır olmak
istedim...
Askerligimide bitirmistim
artık, şimdi bi hayat kurmam gerekiyor diyip geldim anaocagina ,herkesin
babaocagi bana anaocagiydi artik... Babamdan umudumu kesmiş tek savaşmam
gerektiğini anlamistim .. Birçok kapı caldim , başvuruda bulundum , yalvardim ,
işim yoktu...param yoktu... tek basimaydim artık bunu biliyordum... Sıcak sudan
buzlu suya geçmiştim , artik daha zordu nefes almak... Caldigim kapılar tek tek
yüzüme kapandı... Kapılarin neden yüzüme kapandığını ise 4-5 ay sonra
öğrenecektim... Şimdi 27 yaşında genç bir delikanliyim... Kulağımda cinlayan
ise yıllar sonra tek bir söz; "18 yaşından sonra benimle bağın bitti ,
benden birşey bekleme" ... Halbuki Beklediğim hiçbir zaman maddiyat
olmamisti ki , maneviyat neden çok görüldu, savaşım ne icindi yillarca... Evet
bu sözlerin sahibi öz babamdi , beni dünyaya getiren insandı... 18 ime kadar
beni hayata kusturen adamdı ...
Şimdi benim babam ölseydi
cok mu üzülürdüm diye düşünüyorum ... Ayiplaniyorum , saygısız oluyorum, kimine
göre çocuk oluyorum... Babadir diyenler dolusuyor çevreme.. diyemiyorumki ;
gizlice agladigim gecelerin hesabını odeyebilirmisin diye... Belkide iyi
egitilmemisimdir kim bilir..
