Gece çoktan bitti, bak.
Bak ben yine fark ettim yeniden unuttuğum her şeyi.
Ve anladım…..
Kendi yalanlarımda kaybolurken
Esasında senin gerçekliğini yitirdiğimi,
Aslında olmadığım beni ne kadar iyi bildiğimi.
Önce sevildiğim yalanını söyledim herkese,
Hepsinin bildiği, ya da hiçbirinin bilmediği.
Ya da bilmesi bile gerekmediği…
Sonra bir kostüm geçirdim üzerime
Ve buldum kendime ucuza satılan ikinci el bir sürü maske.
Olduğum,
Olmadığım,
Olamadığım,
Olmam gereken,
Olmak istediğim ve istemediğim,
Olmamı istediğin,
…..
Ve şimdi…..
Bir hayal kırıklığım var artık,
Telli duvaklı,
İçimde,
Ve avuç dolusu kırık kalp parçası cebimde.
Ağlamaya dolmuşken gözlerim, geceye saklı
Kayıplarımın hüznüyle,
Arıyorum çaresizliğimin çaldıklarını
Gerilmiş bir gitarın tellerinde.
Ya sen…..
Hangi gün yine geceye dönmemişken
Ve hangi dün elbet bugüne,
Nasıl bu denli çirkinleştirdikçe güzelleşip
Bu kadar azalttıkça çoğalabildin?
Ve artık…..
Sözün de özü yokken,
Ben…..
Hangi cüretle
Tanımadık ellerin yaptığı rüyalara
Senin ellerin diye
Kendi ellerimle uzanabildim?
Gece çoktan bitti, bak.
Bak, ben de kapatıyorum artık.
Her akşam kusarak başlayıp
Her sabah ağlayarak uyandığım
Tiksindirici yaşanmamışlığımı yazıyorum kendi tarihime.
Kopyalar çekiyorum
Çoktan kapattığın defterlerimden,
Alışkanlık dahilinde.
Gece çoktan bitti, bak.
Ve ben…..
Aslında fark ettim şimdi.
Ben hiç kimseyim.
Ben herhangi bir kimseyim.
Ben
Senin için
Herhangi bir kimsenin her an olabileceği bir hiç kimseyim.
